Wydarzenia

                5 stycznia 2013 r. wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym diecezji drohiczyńskiej spotkały się przy łamaniu opłatkiem w siedzibie pasterza diecezji ks. bp. Antoniego Dydycza.

                Rozpoczęliśmy jak zwykle Mszą Świętą koncelebrowaną przez ks. Roberta Figurę, Henryka Woźnowskiego SDB i Andrzeja Witerskiego. Słowo Boże wygłosił gospodarz miejsca, który mimo napiętego grafiku spotkań znalazł czas na umocnienie nas w wierze. Zaznaczył, że gromadzimy się w okresie wielkich zbawczych wydarzeń, kiedy to Pan Jezus przyszedł na świat w ubóstwie. Przypomniał, że Duch Święty jest wielkim przyjacielem człowieka i codziennie pomaga mu wzrastać w pełni człowieczeństwa. Pomaga też uświadamiać współczesne zagrożenia, zwłaszcza konsumpcjonizmu, który spycha bliźnich na dalszy plan, na pierwszym stawiając złudne poczucie szczęścia płynącego z materializmu.

                Ksiądz biskup z humorem, ale i głęboką wdzięcznością Bogu, prześledził czas swego pasterzowania w diecezji. Wspominał wiele zwykłych, codziennych wydarzeń, w których on sam i ludzie, do których został posłany, doświadczali działania Boga w Trójcy Świętej, bo – jak podkreślił -Bóg Ojciec nas stworzył, Syn Boży odkupił, a Duch Święty nieustannie uświęca.

                Po uroczystej Eucharystii przeszliśmy do seminaryjnego refektarza, gdzie złożyliśmy życzenia na ręce ks. Rektora Tadeusza Syczewskiego i podzieliliśmy się opłatkiem. Potem wszystkie wspólnoty – z Bielska Podlaskiego, Hajnówki, Sokołowa Podlaskiego, Ciechanowca i Węgrowa – połączył czas rozmów przy stole i śpiewania kolęd.

                Zdjęcia w zakładce Galeria.

            Dnia 21.09.2013r. odbył się II Archidiecezjalny Dzień Jedności. Za zorganizowanie spotkania odpowiadała wspólnota Wieczernik z Zambrowa. Ten dzień zjednoczył Odnowę w Duchu Świętym z diecezji łomżyńskiej, białostockiej, wileńskiej oraz drohiczyńskiej, którą reprezentowali przedstawiciele każdej ze wspólnot na czele z kapłanami ks. Robertem Figurą i ks. Andrzejem Witerskim. Spotkaniu przyświecało hasło: „Jeden duch i jedno serce”.  Niezwykle bogate w treści katechezy wygłosił ks. dr Radosław Kimsza z Białegostoku, udowadniając w nich, że wspólnota jest łaską Pana oraz naszą radością, ale też i trudem.  Jesteśmy powołani do wspólnoty, by iść drogą zbawienia. Jest ona bowiem rzeczywistością zbawczą. Do zbawienia prowadzi droga codzienna – „Golgota”, ale na drodze codziennej zdarza się też „Góra Tabor”. We wspólnocie człowiek doskonali siebie, dążąc do „modelu” idealnego, jakim jest Jezus Chrystus, by móc kiedyś powtórzyć za świętym Pawłem …już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus (Ga 2,20). Ksiądz Kimsza wyjaśnił, że im bardziej wspólnota identyfikuje się z Kościołem, tym więcej jest w niej Boga, dlatego należy „nadążać” za Kościołem, aktywnie włączać się w bieg roku liturgicznego. Trzeba też pogłębiać wiedzę o Chrystusie, nie można być gronem „religijnych analfabetów”. Sam Chrystus pragnie być odkrywany i poznawany przez nas, chce w każdym stawać się bardziej widocznym. Bracia i siostry zaś mają się doskonalić i dawać siebie innym, pokazywać swoją postawą, że Kościół jest atrakcyjny. Prelegent mówił także o roli lidera. Ciąży na nim ogromne zadanie i odpowiedzialność. Chrystus, jako Lider Dwunastu, „umył im nogi”. Lider wspólnoty ma czynić podobnie. Wszyscy zaś wobec siebie powinni przyjąć postawę służby. Należy pamiętać, że „każda wspólnota jest wspólnotą niedoskonałych, dążących do doskonałości”.

            Następnie grupa z Białegostoku prowadziła modlitwę o rozbudzenie i ożywienie wspólnot. W tym momencie Pan hojnie obdarował Swoim Słowem każdą z diecezji. Diecezja drohiczyńska otrzymała Słowo: Ez 11,19-20 – Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce cielesne, aby postępowali zgodnie z moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem i Ap19,6-7 – I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu i  jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: «Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. Weselmy się i radujmy, i dajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła.

            Kulminacyjnym punktem spotkania była Eucharystia celebrowana przez ks. infułata Jana Sołowianiuka, za oprawę liturgiczną odpowiadała Odnowa w Duchu Świętym z diecezji drohiczyńskiej. Dzień Jedności zakończyła tajemnicza „charyzmatyczna niespodzianka” – jak się okazało – wspólny śpiew i taniec na Chwałę Pana prowadzony przez jubilatów, wspólnotę Wieczernik obchodzącą 15-lecie istnienia.

Na koniec kilka ciekawych myśli, które również wybrzmiały na spotkaniu:

• Każde osamotnienie jest wbrew naturze człowieka.
• Samotność w płaszczyźnie wiary potrzebna jest dla doświadczenia Boga.
• Kto wierzy, nie jest sam!
• Im bardziej duch przenika ciało, tym bardziej człowiek jest zintegrowany. Im więcej duchowości, tym więcej piękna!
• Prawda nie może być wypowiadana bez miłości. Prawda wypowiadana bez miłości, może człowieka zabić.
• Pokora jest lądowiskiem Ducha Świętego.
• Pokora jest darem Pana.
• Wspólnota jest łaską.

        Co 5 lat Ogólnopolskie Czuwanie Odnowy w Duchu Świętym w Częstochowie jest trwającym trzy dni Kongresem Odnowy w Duchu Świętym. W dniach 16-18 maj 2013r., tuż przed Zesłaniem Ducha Świętego odbył się już VII Kongres. Gośćmi Kongresu byli La’zaro Praxedes de Oliviera i Reinaldo Beserra Dos Reis z Brazylii. Dwa pierwsze dni odbyły się w Hali Polonia i były przeznaczone formacji liderów i animatorów oraz osób odpowiedzialnych za Odnowę w Polsce.

       Po zawiązaniu wspólnoty, powitaniu i przedstawieniu gości wysłuchaliśmy konferencji pt. ,,Otrzymacie moc Ducha Świętego i będziecie moimi świadkami”, którą wygłosił ks. Marek Wasąg. Na początku wyraził wielką radość z tego, że właśnie w tym szczególnym czasie Odnowa gromadziła się u stóp Mary, która jako pierwsza została napełniona Duchem Świętym. Przypomniał nam, że Maryja wyprosiła u Jezusa przemianę wody w wino i my winniśmy Ją prosić o odnowienie naszej Odnowy. W drugiej konferencji zatytułowanej ,,Wierność powołaniu brat Reinaldo beserra Das Reis powiedział, że żyjemy w Kościele w czasie uprzywilejowanym przez Ducha Świętego, ponieważ 40 lat wcześniej nie mieliśmy tyle traktatów i pieśni do Ducha Świętego co teraz i nie był On tak znany jak dziś. W pierwszym dniu Kongresu mieliśmy adorację Najświętszego Sakramentu, grupy dzielenia nt. kryzysów w życiu animatora. O godzinie 15 była modlitwa uwielbienia Miłosierdzia Bożego poprowadzona przez zespół New Life M, który towarzyszył nam modlitwą i śpiewem przez cały Kongres. W części popołudniowej przeżywaliśmy modlitwę o odnowienie ,,chrztu” w Duchu Świętym, a zwieńczeniem dnia była Eucharystia.

       W drugim dniu Kongresu w konferencji ,,Wy jesteście solą ziemi” Lazano Praxedes de Oliveira wzywał każdego do stawania się autentycznym świadkiem Chrystusa. Zaznaczył, że świadek to ktoś taki kto zobaczył, usłyszał lub doświadczył. Aby być autentycznymi wiarygodnym świadkiem Chrystusa trzeba przeżyć sytuację, która przemieni nasze życie. Będziemy pragnęli czynić to co głosimy. Dzisiejszy świat jest spragniony takich świadków. W trakcie konferencji zadał pytanie: czy rzeczywiście robimy to co głosimy?

        Sobota była dniem otwartym. Tego dnia u stóp Matki Boskiej Częstochowskiej zgromadziło się ok. 100 tyś członków i sympatyków Odnowy w Duchu Świętym. Pierwszą konferencję ,,Nawróćcie się a otrzymacie w darze Ducha Świętego” wygłosił Lazaro. Modlitwę o odnowienie wyznania wiary poprowadził ks. Mariusz Mik – przewodniczący Krajowego Zespołu Koordynatorów. W godzinach popołudniowych była Eucharystia z modlitwą o uzdrowienie, a wieczorem druga konferencja: „ Życie w mocy Ducha Świętego i modlitwa o wylanie Ducha Świętego. Był to dzień wigilii Zesłania Ducha Św. Setki ludzi zgromadzonych na modlitwie wraz z Maryją doświadczyła nowej Pięćdziesiątnicy. Tego wieczoru niebo się zachmurzyło i spadł deszcz, po czym zerwał się wicher i ogromna rzesza ludzi zaczęła w ,,językach” wychwalać Boga tak jak Duch Święty pozwalał mówić. Mimo, że byliśmy przemoknięci z powodu deszczu nasze serca radowały się wychwalając Pana. Pełni radości szczęśliwie powróciliśmy do naszych domów.